Een lange e-mail heeft hij me geschreven.

Na het ondertekenen van de vaststellingsovereenkomst is hij voortvarend aan de slag gegaan.

Hij heeft al volop gesprekken gevoerd met potentiële nieuwe werk- of opdrachtgevers.

Het lijkt erop dat er voor hem volop kansen zijn op de arbeidsmarkt.

Ook al moet natuurlijk nog blijken of interessante en prettige gesprekken daadwerkelijk leiden tot een mooie baan.

Deels is al duidelijk dat aanvankelijk enthousiasme van gesprekspartners bij nader inzien wat getemperd wordt.

Bijvoorbeeld uit bedrijfseconomische overwegingen.

 

Op dit moment ligt zijn focus op twee leuke bedrijven met naar zijn zeggen sympathieke mensen en mogelijkheden.

Maar terecht vraagt hij zich af:

Wat wil ik nou eigenlijk?

 

Bij beide bedrijven moet hij nog een vervolggesprek voeren.

Naar aanleiding daarvan zegt hij:

“Ik heb dus nog wel even”.

En:

“Ik zal de komende week gaan werken aan je opdrachten om je ook munitie te geven om vanuit jouw expertise mijn keuzeproces mogelijk te maken.”

 

Aan het uitwerken van die opdrachten is hij door de vele gesprekken die hij in korte tijd heeft gevoerd, nog niet toegekomen.

Vanuit mijn perspectief wordt de vraag ‘Wat wil jij zelf?’ steeds nijpender.

Het is dan ook goed dat hij zichzelf die vraag stelt.

En zich realiseert dat het antwoord op die vraag belangrijk is voor zijn zoekproces en de keuzes die hij daarin maakt.

 

Want vanuit mijn perspectief volgt hij tot nu toe de omgekeerde weg.

Hij volgt nu het pad van verkennen van mogelijkheden die bij hem zouden kunnen passen.

De mogelijkheden die zich voordoen zijn het uitgangspunt.

En hij kijkt vervolgens waar hij het beste in zou kunnen passen.

 

In mijn visie en aanpak ben jij het uitgangspunt.

Jij bent de bron.

 

Je hebt een helder beeld van je wilt.

Vervolgens ga je onderzoeken welke concrete mogelijkheden op de arbeidsmarkt passen in het profiel van jouw ideale werk.

 

Dat doet me weer denken aan een uitspraak van een van onze zonen, jaren geleden; “Ik pas die broek”.

In plaats van “Die broek past mij”.

Welke positie kies je? Wie of wat plaats je in het middelpunt?

Zeker bij zoiets belangrijks als werk, lijkt het mij cruciaal om jezelf in het middelpunt te zetten.

Dus jij als uitgangspunt.

 

Bepaal welke van jouw kwaliteiten je relatief het liefste inzet in het werk dat je doet en waar je relatief ook het beste in bent.

Onderzoek wat voor jou een omgeving is waarin jij goed gedijt.

Gedij je bijvoorbeeld het best in een klein familiebedrijf of bij een grote organisatie?

En waaraan wil je een bijdrage leveren?

Is dat bijvoorbeeld aan de groei/ontwikkeling van een organisatie of is dat bijvoorbeeld aan de kennisverbreding op jouw vakgebied?

Hoe ziet het profiel van je ideale werk eruit?

Wat wil je, waar wil je dat en wat is verder daarbij belangrijk?

 

Als je het bovenstaande scherp hebt, dan heb je criteria waar je keuzes aan af kunt meten.

Die criteria kun je zelfs nog een wegingsfactor meegeven.

 

Er zijn dus nogal wat afwegingen waarvan ik denk dat het goed is om die te maken, alvorens te komen tot een keuze.

Als werk tenminste meer voor je betekent dan alleen een bron van inkomsten.

 

 

Zou je wel ander werk willen, maar ben je geneigd om vooral te zoeken naar vacatures?

Om aan de hand van de beschrijving te beoordelen of je daarin past?

Bepaal eerst eens wat je zelf wilt. En onderzoek dan welke opties daarin passen.

Kom je daar zelf niet uit en kun je wel wat hulp gebruiken? Je weet me te vinden.

 

 

 

 

Vliegschaamte; onze schoonzoon hoorde voor het eerst het woord en las over het fenomeen toen hij afgelopen zomer in Nederland was.

Hij was helemaal verbaasd.

Onze dochter woont met haar gezin in Californië.

Vliegschaamte kennen ze daar kennelijk niet.

Terwijl het in mijn leefomgeving met regelmaat onderwerp is van gesprek.

Misschien ook in die van jou.

Zodanig dat je je bijna geroepen voelt om te verantwoorden waarom je het vliegtuig pakt in plaats van de auto of de trein.

 

Ik heb het mijn schoonzoon niet gevraagd, maar ik schat in dat ook het woord werkschaamte hem niet bekend is.

Is je schamen kenmerkend voor onze cultuur?

Zijn wij eerder geneigd om ons te schamen voor iets dan bijvoorbeeld binnen de Amerikaanse cultuur?

Dat zou zomaar kunnen zijn.

 

Ken jij het begrip werkschaamte?

Heb je er misschien zelf last van?

Schaam jij je voor wat je niet weet of kunt?

Ben je druk met het verbeteren van je imago, het verbloemen van je zwaktes en het managen van de indruk die je op anderen maakt?

Als dat zo is, kom uit de kast met je schaamte.

Kruip niet langer weg. Maak de weg vrij om te groeien.

 

De Amerikaanse journalist Emily deed het.

Zij werd continu afgewezen.

Toen ze het zat was, stelde ze zichzelf een bijzonder doel: in één jaar tijd 100 afwijzingen halen.

Uiteindelijk kreeg ze er 107, maar ook 43 acceptaties, waaronder een stuk in The New Yorker.

Naar The New Yorker had ze niet eerder een stuk durven sturen, uit angst voor afwijzing.

Maar nu afwijzing ineens haar doel was, was falen niet langer een optie.

 

Werkschaamte; het kan je druk doen zijn met het verbloemen van je zwaktes.

Of je onzekerheid.

 

Ik zie en hoor het ook in mijn coachtrajecten.

 

Om te beginnen is verbloemen van je zwaktes voor jou als werknemer heel belastend.

Je leidt dan als het ware een dubbelleven.

Dat kost je bakken met energie.

Niet alleen omdat je jouw werk zo perfect mogelijk wilt doen.

Maar ook omdat je jezelf verbergt achter een masker en aan jouw collega’s en leidinggevenden niet kunt laten zien zoals je werkelijk bent.

Je bent voortdurend op je hoede niet door de mand te vallen.

 

Het is dan ook geen wonder dat het je stress geeft.

En op den duur betaal je daarvoor een hoge prijs.

Bijvoorbeeld in de vorm van een burn-out.

 

Hoe heerlijk zou het zijn als je werkschaamte kunt overwinnen?

Als je jouw beperkingen durft te erkennen? En je schaamte op een positieve manier durft in te zetten om je verder te ontwikkelen?

Want ontwikkeling is nodig om je senang te blijven voelen met je werk.

Wat dat betreft is het goed om te weten dat het ontbreken van ontwikkeling, een belangrijke oorzaak is van burn-out.

En een mogelijke reden dat je ontwikkeling tegenhoudt, is dat je je schaamt voor wat je niet weet of kunt.

 

Dus:

Herken je bij jezelf werkschaamte?

 

Zie je werkschaamte onder ogen.

Ga de uitdaging aan.

Verberg je zwaktes niet langer. Maak ze bespreekbaar. Laat ze zien en horen.

Durf te erkennen dat je je soms een beetje of zelfs behoorlijk schaamt voor wat in je werk niet zo lekker gaat.

Pas dan heb je de kans om je schaamte echt te overwinnen.

 

In de eerste plaats ben je daar zelf enorm mee gebaat.

Maar ook jouw werkgever.

Want ook een werkgever deelt mee in de kosten als jij minder productief bent dan je zou kunnen zijn.

En vergeet ook niet de kosten van een burn-out voor een werkgever.

 

 

Heb je geen goed beeld van wat jij nodig hebt om goed te gedijen in je werk?

En hoe het ideale werk er voor jou uit zou kunnen zien?

Neem contact met me op.

Graag ga ik het gesprek met je aan.

 

 

 

Psychologische theorieën, die dagelijks gedrag van mensen in allerlei situaties verklaren, daar ben ik erg in geïnteresseerd.

En ik deel die theorieën graag met jou en mijn coachklanten, omdat ze vaak heel verhelderend zijn.

 

Een voorbeeld daarvan is de psychologie van de ikken.

Dat is de psychologie die ervan uitgaat dat je persoonlijkheid opgesplitst is in delen; subpersonen, kanten van jezelf, stemmen, ikken of energieën.

Bij subpersonen en stemmen moet je dan overigens niet denken aan psychische stoornissen.

Dat we allemaal meerdere ikken in ons hebben, is een normaal en gezond verschijnsel.

Het is een gegeven van onze persoonlijkheid.

 

Zoals ook beschreven in het werk van Assagioli, kun je je persoonlijkheid vergelijken met een bus vol ikken.

 

 

De verschillende ikken zijn jouw passagiers en als het goed is, dan zit jij als chauffeur aan het stuur.

Jouw ikken hebben uiteenlopende ideeën over hoe de bus bestuurd moet worden en laten dat ieder op zijn tijd, ook horen.

Helaas duwen ze jou als chauffeur ook geregeld opzij en nemen zelf het stuur in handen.

 

In een gesprek met een van mijn coachklanten kwam de psychologie van de ikken ter sprake.

Graag wil hij zijn gevoelskant en zijn intuïtie meer inzetten in zijn werk.

In plaats van zijn rationele kant, die nu geregeld de boventoon voert.

 

Volgens de psychologie van de ikken ontwikkel je jouw subpersonen om te overleven en dat begint al vroeg.

Die subpersonen worden gevormd op basis van normen en waarden in je gezinssysteem, de plek waar je woont, je religie, cultuur en wat je in je leven meemaakt.

Ik las daar onlangs mooie voorbeelden van in een lunchinterview met Fokke Obbema in NRC.

Hij vertelt onder andere over zijn hartstilstand, twee jaar geleden.

 

In het interview geeft hij aan, hoe de omgeving waarin hij opgroeide zijn invloed had op de ontwikkeling van zijn subpersonen.

Zo was hij voor zijn hartstilstand naar zijn zeggen strak afgesteld en altijd gericht geweest op presteren.

In termen van de psychologie van de ikken was het zijn pusher die hem hard deed werken.

 

„Als kind was het de manier om liefde van mijn ouders te krijgen.”

Zijn moeder was docent Nederlands op een gymnasium en zijn vader was specialist in Middeleeuwse handschriften en hoogleraar.

Zijn vader wilde dat zijn zoon ook de wetenschap in ging en had de route voor hem uitgestippeld.

 

Maar Fokke Obbema maakte zijn eigen keuze.

In 1991 begon hij bij de Volkskrant en in 2002 werd hij correspondent in Frankrijk.

Zijn gedroomde baan, maar wel hard werken om, zoals hij zegt, zijn bestaan daar te rechtvaardigen.

Wellicht speelde zijn innerlijke criticus daarbij een grote rol.

 

Bij zijn terugkeer, in 2007, met vrouw en dochter en een tweede dochter op komst, had hij bedacht dat hij over zingeving wilde schrijven.

Hij naar Pieter Broertjes, de hoofdredacteur.

„Die zei: ontzettend leuk idee, maar we hebben een chef economie nodig. Dus brave soldaat die ik ben, is het dat geworden.” (Brave soldaat als subpersoon)

 

Een jaar later brak de kredietcrisis uit, weer hard werken.

In 2010 solliciteerde hij naar de baan van Pieter Broertjes, maar die kreeg hij niet.

Hij kreeg een regeling waardoor hij een boek over China en Europa kon schrijven.

En de zin van het leven?

„Die was voor mij alle bordjes in de lucht houden. Je zit in de fase met jonge kinderen, je vrijheidsgraden zijn klein en je probeert controle over je leven te houden.

En in die controle was ik nogal afstandelijk”. (De controleur, als subpersoon)

 

Met het afstandelijke bedoelde hij, dat hij niet het diepere contact met de mensen om zich heen zocht en er vaak niet echt voor hen was.

Hij was altijd half of helemaal met zijn hoofd bij zijn werk.

„Geen zwakte laten zien, weinig emotie. Ik praatte er wel over, maar bij wijze van spreken achter een scherm.”

 

En had hij een hartstilstand nodig om dat te veranderen?

„Veranderingen zijn altijd gradueel. Het is niet zo dat ik nu de hele tijd met een neergeklapt scherm door de wereld loop en overal voor opensta.

Maar in mijn beleving is er wel een verschil, ja.

Ik durf kwetsbaarder te zijn, ook tegenover mijn vrienden. Het hoeft niet alleen maar over successen te gaan, of over de vakantie in Toscane en hoe lekker de witte wijn was.

De pijnlijke dingen mogen benoemd worden”.

 

En die openhartigheid over de stress en onzekerheid na zijn redding heeft hem veel opgeleverd.

Bijvoorbeeld betere gesprekken met zijn vrienden.

Zelf noemt hij het „meer vrouwelijke” gesprekken.

 

 

 

Wacht niet af tot je onderuitgaat, omdat je niet meer aan het stuur zit.

Of ongelukkig bent met de subpersonen die in je leven de boventoon voeren.

Laat je inspireren door Ik (k)en mijn ikken.

En laat het me horen als je het gesprek aan wilt gaan over en met jouw ikken.

 

 

 

 

En niet om geld te verdienen.

Dat is de rotsvaste overtuiging van Ricardo Semler, Braziliaanse ondernemer en bestsellerauteur.

Die overtuiging stamt al uit de jaren 80.

Toen nam hij het machinebedrijf Semco van zijn vader over en raakte overspannen.

 

Hij besloot daarop een bedrijf te creëren waarin hij zelf graag zou willen werken.

Hij ontsloeg eerst 2/3 van het zittende management.

Vervolgens liet hij de rest van het personeel alles zelf bepalen; de werktijden, het salaris en ook hun managers.

Ook dat laatste pakte in de praktijk goed uit, want medewerkers kiezen iemand aan wie ze hun succes willen toevertrouwen.

 

Hij stelde fabriekscomités in, met vertegenwoordigers van alle bedrijfsfuncties.

Die comités kregen de bevoegdheid om te beslissen over alle aspecten van productie en verkoop.

Werknemers werden gezien en behandeld als de volwassenen die ze zijn.

Regels en procedures werden bijna volledig overboord gezet.

 

Voor zijn hotel Boutanique werden de medewerkers gekozen op basis van de vraag: mag je hem of haar? Wil je met hem of haar werken?

De mensen die de selectie deden, hadden geen lijst met competenties. Het was dus een keuze op basis van intuïtie.

 

Bij zo’n organisatie zou mijn coachklant graag werken.

Of mooier nog, als coördinator een organisatie managen volgens de ideeën van Semler.

 

Want waar hij nu zit, trappen directeur en MT naar zijn mening regelmatig op de rem.

Jarenlang heeft hij als freelancer gewerkt.

Hij ziet creatieve oplossingen, maar ziet het bedrijf geen keuzes maken.

Werk kost hem veel energie en hij krijgt er geen energie voor terug.

Hij krijgt geen waardering voor zijn werk en kan in zijn werk niet zichzelf zijn.

 

Hij is dan ook op zoek naar werk waarin hij zich nuttig kan voelen.

In een pure en oprechte omgeving.

Het is dan ook geen wonder dat het gedachtegoed van Semler hem aanspreekt.

Zowel bedrijfsgericht als mensgericht.

 

Toevallig (hoezo toevallig?) zag ik op de dag van het gesprek met mijn coachklant, een documentaire van IMU BV; de Internet Marketing Unie.

Tonny Loorbach en Martijn van Tongeren zijn de eigenaren.

De manier waarop zij hun organisatie hebben vormgegeven doet me denken aan de ideeën van Semler.

 

Ik vind het mooi om van hen te horen dat ze bij de selectie van nieuwe medewerkers in de eerste plaats kijken naar de persoon; of die past in de groep.

Of ze met zo iemand graag een biertje zouden drinken.

En of ze graag samen op vakantie zouden gaan.

Het team moet volgens hen het gevoel geven van een hechte familie.

 

En bij selectie kijken ze eerder naar de potentie van een persoon dan naar zijn skills.

 

De medewerkers krijgen veel vrijheid.

Vrijheid zonder eenzaamheid is hun slogan. En in vrijheid verbonden.

Medewerkers hebben geen omlijnde functies, maar verantwoordelijkheden die ze in vrijheid in kunnen vullen.

Hoe ze dat willen doen en waar ze dat doen, is aan hen.

 

Ik vind het ook mooi hoe Tonny Loorbach onder één paraplu inmiddels zes bedrijven heeft en een zevende in de opstart.

En om te groeien moet je durven loslaten, zegt hij.

 

Dat geldt ook voor jou.

Zeker als je niet gelukkig bent met het werk dat je doet.

 

Verandering is eng en mensen doen niet graag enge dingen.

Tenminste, de meesten niet.

Conservatisme kun je zien als een uiting van angst.

Het is een fundamentele menselijke angst om controle kwijt te raken, om het onbekende te omarmen.

Mensen willen geen controle loslaten, omdat ze dan de richting niet kunnen bepalen.

 

Volgens Semler zijn we hokjesmensen geworden en leven we in hokjesverband.

 

 

Ons leven is ingekaderd.

Zodanig dat voor veel mensen alleen iets ingrijpends hen tot verandering kan brengen.

Bijvoorbeeld een ernstige ziekte, een burn-out, een ontslag.

 

 

Durf uit je kader te stappen.

Sluit het verleden af en kijk met nieuwe ogen wat de wereld je brengt.

En wie weet, blijkt onvoorspelbaarheid een van de mooiste dingen in het leven.

Ook voor jou.

 

 

Vind je het te spannend om op eigen houtje het avontuur aan te gaan?

Graag loop ik als gids met je mee.

Je weet hoe je me kunt contacten.

 

 

 

 

Slim waren ze, Daan van Renselaar en Wilco van de Kamp.

Acht jaar geleden hebben ze Stella fietsen opgericht.

Met een omzet van honderd miljoen euro is Stella marktleider in e-bikes.

 

Zelf heb ik geen Stella en ook geen e-bike.

Ik heb een mooie, sportieve, snelle fiets, waarop ik op eigen kracht heel wat kilometers weg kan trappen.

 

 

 

Toch vind ik het mooi hoe van Renselaar en van de Kamp succesvol hebben ingespeeld op de behoeften in de markt.

Hoe zij hun business hebben opgezet en hoe ze gegroeid zijn tot wat ze nu zijn.

 

Het begon vanuit de schuur van de ouders van Daan van Renselaar in Nunspeet.

Daan’s moeder wilde graag een elektrische fiets. Maar ze liep aan tegen de hoge prijzen van de beschikbare e-bikes.

 

Bovendien had ze nog een ander probleem.

Want hoe laat je zo’n zware elektrische fiets van 30 tot 35 kilo, snel repareren als een reparateur ver weg zit?

Zeker als je zelf niet mobiel genoeg bent om die zware fiets weg te brengen.

 

Zo begon het en zo sleutelde Daan van Renselaar acht jaar geleden zijn eerste e-bike in elkaar.

En ja hoor, in het schuurtje achter z’n ouderlijk huis.

 

Nu verwachtte ik dat Stella de naam van zijn moeder is, maar dat is niet het geval.

‘Stella’ is ‘ster’ in het Latijn en het Italiaans.

Een ster blinkt en ‘ster’ staat ook voor uitblinken.

En uitblinken wil Stella met zijn e-bikes.

 

Om te beginnen blinken ze uit door de prijs.

In vergelijking met andere merken e-bikes.

Zij werken zonder tussenhandel (groothandel en fietsenwinkels).

Kennelijk scheelt alleen dat al, 40% op de prijs.

 

Maar ook blinken ze uit door hun service.

Je hoeft zelf niet te gaan slepen met je e-bike, als die onderhoud vraagt of gerepareerd moet worden.

Zij bieden service aan huis.

Ook al hebben ze inmiddels een aantal servicecentra, verdeeld over het land.

 

Service aan huis is duidelijk een van hun Unique Selling Points.

Die service kost hen wat, maar levert hen veel meer op, dan dat het hen kost.

 

Lef hebben en lef blijven hebben om door te gaan; dat is hun devies als ondernemers.

Evenals het hebben van een stip op de horizon.

En die stip, die hebben ze.

In Duitsland hebben ze al voet aan de grond. En België en Denemarken volgen nog.

 

En ze gaan door met handig inspelen op ontwikkelingen.

Eerder dit jaar zijn ze hun Bike Project gestart.

Daarmee spelen ze handig in op aandacht voor duurzaamheid en ontwikkelingen op het gebied van mobiliteit.

 

Hun Bike Project is een onafhankelijk e-bike leasebedrijf:

“Onafhankelijk omdat iedereen bij welke fietsenwinkel dan ook, en dat geldt ook voor online, via Bike Project een e-bike kan aanschaffen.

De winkel, het merk, het maakt niet uit. De e-bike hoeft niet per se via Stella Fietsen gekocht te zijn”.

 

 

Ontwikkelingen bijhouden, zowel economisch, maatschappelijk, politiek, als op je vakgebied is cruciaal.

Wil je aan kunnen sluiten bij ontwikkelingen en behoeften in de markt.

En dus succesvol zijn in je loopbaan.

 

Dat geldt niet alleen voor ondernemers.

Maar voor professionals in zijn algemeen.

 

Naast inzicht in die ontwikkelingen moet je heel helder hebben wat jij als professional te bieden hebt.

Zodat je een koppeling kunt maken tussen wat de markt nodig heeft en wat jij met jouw kwaliteiten in de markt wilt zetten.

Of je nu wilt werken in loondienst of als zelfstandige.

Dat maakt in principe geen verschil.

 

 

In mijn programma ‘Bouw je ideale loopbaan’ leer je hoe je zicht krijgt op ontwikkelingen in de markt.

Hoe je scherp krijgt wat jij te bieden hebt, dus wat jouw kwaliteiten zijn.

En hoe je de koppeling maakt tussen wat jij te bieden hebt en waar de markt behoefte aan heeft.

 

Lees hier wat het programma jou te bieden heeft en uit welke opties je kunt kiezen.

 

En wil je eerst je vragen aan me voorleggen?

Maak een afspraak met me voor een oriënterend gesprek. Klik daarvoor op deze link.