“Waarom moet ik een dutje doen?”

“Waarom mag ik geen ijsje?”

“Waarom mag ik niet bij jou blijven?”

“Waarom mag ik niet met papa mee?”

In eerste instantie zul je de vragen van je peuter nog heel geduldig beantwoorden, maar als het waarom maar door blijft gaan…….

Als ouder kun je er helemaal suf van worden.

Zeker als je merkt dat je peuter nauwelijks meer luistert naar jouw antwoorden en het volgende waarom alweer in de mond heeft.

 

Toch zijn waaromvragen zo gek nog niet. Ook niet in sollicitatiegesprekken.

Als recruiter kun je beter niet vragen ‘Vertel eens iets over jezelf’.

Ook geen ‘Wie, wat, waar, wanneer?’

Vraag in plaats daarvan 5 keer achter elkaar: Waarom?

 

Dat levert de beste sollicitatiegesprekken op volgens Charlotte Mutsaerts, gedragswetenschapper en actief in de recruitmentwereld.

Als je 5 keer achter elkaar ‘Waarom?’ vraagt, dan eindig je volgens haar altijd met de waarheid.

“Het is bijna kinderlijke nieuwsgierigheid, maar het is wel een beproefde techniek die je meer leert over wat een kandidaat echt beweegt”, zegt ze.

 

Kinderlijke nieuwsgierigheid komt je ook goed van pas bij het onderzoeken van de mogelijkheden op de arbeidsmarkt, die passen bij wat jij te bieden hebt en het werk dat jij wilt doen.

En als kinderlijke nieuwsgierigheid je niet zo aanspreekt, noem het dan de attitude van de nieuwsgierige onderzoeker.

Wil je succesvol je onderzoek doen naar behoeften op de arbeidsmarkt, dan is die attitude cruciaal.

Als nieuwsgierige onderzoeker betreed je belangstellend en gedreven het onderzoeksveld waar jouw passie ligt. Vanuit een onderzoekende houding en op basis van jouw expertise bedenk je jouw vragen voor het gesprek.

 

Daarbij kan het heel goed zijn dat je op basis van je achtergrondonderzoek op internet of op basis van eerdere gesprekken, gekomen bent tot bepaalde hypotheses. Door jouw interviewtechniek kun je toetsen of jouw hypotheses juist zijn en zo ja, in hoeverre dat zo is.

Concreet denk ik daarbij aan het stellen van jouw vragen, aandachtig luisteren, samenvatten en doorvragen op de informatie die op tafel komt.

 

Waarschijnlijk wordt het dan niet vijf keer achter elkaar ‘Waarom?’, maar spelen met varianten daarop.

Bijvoorbeeld: ‘Welk aspect daarbinnen speelt met name een rol?’, of ‘Welk facet?’, ‘Wat is daarbij een cruciale factor?’

Ik noem dat pinpointen. Steeds weer doorvragen tot je de kern te pakken hebt.

Belangrijk is dat je een helder beeld krijgt van wat er speelt, zodat je in kaart krijgt waar jij een bijdrage aan kunt leveren.

 

 

Ben je op zoek naar ander werk?

Heb je een goed beeld van wat je te bieden hebt en van het werk dat je wilt doen, maar lukt het je nog niet om dat te realiseren?

Neem contact me op. In een oriënterend gesprek bepalen we dan in onderling overleg wat jij nodig hebt om jouw ideale baan te realiseren.

Afgelopen vrijdag ondertekende de president van de Verenigde Staten weer eens een executive order.

Een executive order waarin is vastgelegd dat de skills van een sollicitant zwaarder wegen dan diens diploma’s. Tenminste bij sollicitaties voor functies bij de Federal Government.

De Federal Government; dan heb je het over een bedrijf met 2,1 miljoen werknemers. De medewerkers van de post en de militairen nog niet eens meegerekend.

Mogelijk heeft de president zich tot de executive order laten inspireren en overhalen door zijn dochter. Zij is een van zijn adviseurs en covoorzitter van de American Workforce Policy Advisory Board.

De executive order is bedoeld om een verandering in het recruitmentproces van de federale overheid te bewerkstelligen. Resulterend in een meer inclusief en getalenteerder personeelsbestand.

 

Kennelijk is die verandering al in gang gezet en is men bezig het recruitmentproces steeds meer te ‘moderniseren’.

Dat betekent dat men meer oog heeft voor relevante competenties en kennis van kandidaten. En minder geneigd is om te werven louter op basis van diploma’s.

De federale overheid wil daarin een voorbeeld zijn voor de private sector.

En moedigt werkgevers in die sector aan, om eens kritisch te kijken naar hun recruitmentproces. En na te denken over hoe initiatieven zoals bij de overheid, diversiteit kunnen bevorderen en hun personeelsbestand kunnen versterken.

Overigens is het niet zo dat het Witte Huis helemaal niet meer zal vragen om diploma’s. Maar skills zullen benadrukt worden voor banen waarin diploma’s minder belangrijk zijn.

 

 

In ons eigen landje zijn we er allang achter dat een afgeronde opleiding maar ten dele iets zegt over wat iemand te bieden heeft.

Dat betekent ook dat er op de arbeidsmarkt gaandeweg minder nadruk wordt gelegd op diploma’s.

 

Zoals diploma’s geen garantie bieden voor kwaliteit, zo zijn we er ook allang achter dat langdurige specifieke werkervaring daarvoor ook geen garantie biedt.

Integendeel, het kan zelfs zo zijn dat veel ervaring in een bepaalde richting tegen je kan werken.

En dat bijvoorbeeld innovatieve bedrijven liever slimme en nieuwsgierige mensen aannemen, dan mensen die door jarenlange ervaring expertise hebben opgebouwd op een specifiek vakgebied.

Men denkt dan dat experts eerder geneigd zijn om te komen met oplossingen en antwoorden waarmee ze vertrouwd zijn, dan dat ze nieuwe en mogelijk betere richtingen onderzoeken.

 

 

 

Zorg dus dat je een goed beeld hebt van wat je te bieden hebt, jouw kwaliteiten.

En de waarde die jij met jouw kwaliteiten levert voor potentiële werk- en opdrachtgevers.

Heb je dat nog niet zo goed in kaart? In elk geval nog niet zo goed dat je kwaliteiten specifiek kunt benoemen en aan de hand van concrete resultaten kunt aantonen welke waarde jij levert?

Laat het me horen. Met alle plezier help ik je op weg en gids ik je naar jouw doel.

Klik hier en plan een afspraak in voor een oriënterend gesprek.

 

 

 

 

De kans is groot dat je vandaag op zijn minst al één keer in een spiegel hebt gekeken.

Toen je je stond te scheren of je haar stond te kammen of toen je aan het make-uppen was.

Maar wat je je niet realiseert als je in de spiegel kijkt, is dat het gezicht dat je daarin aankijkt niet het gezicht is dat alle anderen van je zien.

Jijzelf bent hoogstwaarschijnlijk de enige persoon op aarde van wie je het ware gezicht nooit in werkelijkheid hebt gezien.

Ook al heb je tig keer in een spiegel gekeken.

Elke keer dat je jezelf ziet in een gewone spiegel, zie je namelijk een vervormd beeld van jezelf; een vervormde blik en vervormde gelaatsuitdrukkingen.

Je ware gezicht wordt in zo’n gewone spiegel namelijk echt gespiegeld.

Daar komt nog eens bij dat als je zelf in een spiegel kijkt, je gelaat in een split second stopt met zich op een natuurlijke manier te gedragen; je emoties, je gelaatsuitdrukkingen worden sterk gereduceerd.

Sinds je vroege jeugd gebeurt dat al en dat heeft zijn consequenties.

 

 

Het vervormde spiegelbeeld van jezelf creëert namelijk een vervormd zelfbeeld, waardoor je het ware beeld van jezelf niet ziet; denk daarbij bijvoorbeeld aan de sprankeling in je ogen en je ware gezichtsuitdrukking.

Wat je ziet in jouw spiegelbeeld is een geconstrueerd zelf en kijk je in een spiegel, dan ben je geneigd om te zoeken naar bevestiging van dat beeld.

Ben ik inderdaad zo dik als ik denk dat ik ben? Zie ik er inderdaad zo moe en futloos uit? Begin ik inderdaad steeds meer rimpels te krijgen en wordt mijn haar meer en meer grijs?

 

Wil je het beeld zien dat anderen van je zien, dan kan een true mirror uitkomst bieden.

De true mirror werd uitgevonden door John en Catherine Walters, een koppel in New York.

Zij ontdekten dat als je twee spiegels tegen elkaar zet onder de juiste hoek en de naad wegneemt, de beelden elkaar weerkaatsen.

Wat je ziet als je kijkt in een true mirror is precies wat anderen zien als ze naar je kijken.

Kijk je in een true mirror, dan is het eerste wat je waarschijnlijk opvalt, dat je hoofd niet rechtstaat. Blijkbaar neigt bij de meesten het hoofd iets naar één kant.

Dus als je naar een true mirror loopt, dan probeer je eerst je hoofd te corrigeren, wat je dan precies de verkeerde kant op doet.

Het lijkt me heel desoriënterend.

 

Waar je als je in een gewone spiegel kijkt, geneigd bent om te zoeken naar bevestiging van het beeld dat je van jezelf geconstrueerd hebt, schijn je als je in een true mirror kijkt heel anders te kijken naar jezelf.

Je kijkt dan veel onbevangener, op zoek naar jezelf en het beeld van jezelf dat zich aan je openbaart.

 

Een van de doelen in mijn coachtrajecten is om jouw blik op jezelf te verruimen. Niet met een true mirror, maar met mijn methodiek.

Want veel mensen hebben een vervormd beeld van zichzelf geconstrueerd. Over het algemeen ook een minder sprankelend beeld dan de realiteit.

Dat komt in een begeleidingstraject al gauw naar voren als we bijvoorbeeld je kwaliteiten inventariseren.

Voor mij is het steeds weer frappant om te ervaren hoe weinig kwaliteiten iemand in eerste instantie van zichzelf ziet.

En hoe makkelijk die kwaliteiten van een coachklant dan voor mij, als een ander, voor het oprapen liggen.

 

Als je onbevangen durft te kijken naar jezelf, met de ogen van een ander, op zoek naar jezelf en het beeld van jezelf dat zich aan je openbaart, ga je gaande een traject steeds meer facetten van jezelf zien.

Met het resultaat dat je je overtuigd en overtuigend kunt presenteren met jouw kwaliteiten, de waarde die jij levert en het werk dat je het allerliefste doet.

En dat kan, ook nu in tijden van corona.

Bel (06-54762865/ of e-mail ([email protected]) me gerust en leg je vragen aan me voor.

 

 

 

 

‘De ware verlichte mens is een zo veel mogelijk consumerend varken.’

Het zal je maar gezegd worden.

Het is dan ook geen wonder dat zo’n kop van een artikel mijn aandacht trekt.

Het artikel gaat over het nieuwe boek De onzichtbare maat van Andreas Kinneging, hoogleraar rechtsfilosofie in Leiden.

 

Volgens Kinneging is het tijd voor bezinning en hervorming. Los van de coronacrisis waar we nu in zitten.

Volgens Kinneging deugt er weinig of niets van onze moderne wereld.

De ware verlichte mens is een zo veel mogelijk consumerend varken geworden. En de ware romanticus een zijn eigen Ik ontplooiende egoïst.

Naar zijn zeggen groeit de technologie ons boven het hoofd en verdringt het beeld het schrift, wat ons dommer maakt.

 

Zijn boek moet je kennelijk niet lezen voor het slapengaan. Dat zegt Kinneging zelf. Je moet er fris voor zijn; je raam open en de verwarming uit.

En dan lezen als een koe; langzaam en herkauwend.

Dat het geen boek is om te lezen voor het slapengaan kan ik me goed voorstellen.

Want in de recensie lees ik: ‘De wereld verandert en op zeker moment gaan de veranderingen je te ver en zeg je ‘Over my dead body’ – wat vervolgens ook precies is wat er gebeurt.’

 

Ik ben dan gelijk geneigd om de associatie te maken met de pandemie waar we nu in zitten. Wie had gedacht dat zoiets ons zou overkomen?

En ja, we hebben nu de strijd aan te gaan met krachten die we nog niet kennen en dus ook nog niet kunnen beheersen. Hooguit enigszins in toom houden.

Dat is beangstigend.

 

Dat leidt ook bij veel mensen tot bezinning en tot herijking van waarden.

Ik ervaar dat niet alleen bij mezelf, maar hoor het ook om me heen.

Bijvoorbeeld van een van mijn buurtjes die aangaf het eigenlijk best gezellig te vinden, samen met zijn kinderen thuis.

Of van ouders die genieten van het samenzijn met uitwonende kinderen, die tijdelijk weer het ‘thuishonk’ opzoeken om wat meer ruimte te hebben dan in de studentenkamer of het niet al te ruim bemeten appartement.

Wellicht herken jij het.

 

Mogelijk leidt die bezinning ook tot een andere kijk op jouw werk.

Kim van der Meulen schreef er een artikel over ‘Bye bye stom werk, hallo nieuwe kansen (juist nu!).

Voor het artikel interviewde zij onder anderen mij als expert op het terrein van loopbaancoaching.

Doe je voordeel met de tips en krijg weer meer plezier in je werk.

 

 

Mocht je, nu je opeens op afstand moet werken, misschien pijnlijk ervaren dat je baan eigenlijk niet goed (meer) bij je past?

Twijfelde je voor de coronacrisis al over de bijdrage die je levert met je werk?

Loop je als thuiswerker daar extra hard tegenaan, zonder de afleiding van het kantoorleven?

Merk je dat je afhaakt?

 

Neem gerust contact met me op.

Leg je overwegingen aan me voor in een kosteloos oriënterend gesprek. Een afspraak boek je in, in mijn online agenda met deze link.

Tegen je baas zeggen dat je een paar dagen vrij neemt om te chillen en leuke dingen te doen.

Bijvoorbeeld met je vriend of vriendin.

Of met je kinderen.

Terwijl je in werkelijkheid vrij neemt omdat het je niet lukt om in de baas zijn tijd jouw werk af te krijgen.

Leaveism noemen ze dat.

 

Het is iets anders dan absenteïsme.

Of noem het gewoon verzuim.

Bij absenteïsme meld je je als werknemer ziek.

Of je dan écht ziek bent, dat is niet altijd duidelijk.

 

Ben je écht ziek, dan is het wit verzuim.

Maar je kunt je ook ziekmelden, zonder dat je écht ziek bent.

Dat is het zwarte verzuim.

Dan heb je ook nog grijs verzuim.

En zoals zo vaak bij grijze gebieden, gaat het dan om een ziekmelding op grond van reële klachten, maar waarbij het twijfelachtig is of je écht niet tot werken in staat bent.

 

Maar bij leaveism ben je dus niet ziek.

Maar lekker in je vel zit je ook niet.

Helemaal niet zelfs.

Want het lukt je niet om je werk af te krijgen in werktijd.

Ook niet met een beetje overwerken.

Of met je werk mee naar huis nemen en het dan ’s avonds thuis afmaken.

 

Je zit zodanig met je werklast in je maag, dat je vrij neemt om in eigen tijd je werk af te maken.

Want het is niet makkelijk om te onderkennen en voor de buitenwacht toe te geven dat je de werklast als te zwaar ervaart.

Je zelfbeeld gaat aan diggelen.

En het ondermijnt je status.

 

Leaveism kun je dan ook zien als een vorm van werkschaamte.

Je schaamt je ervoor dat het je niet lukt om binnen jouw werkuren de aan jou opgedragen taken uit te voeren en af te ronden.

Je ziekmelden wil je niet, want ziek ben je niet.

Toch heb je even ademruimte nodig om jouw werk af te kunnen maken.

En wat doe je dan?

Je kiest eieren voor je geld en neemt een paar vrije dagen op.

Maar wat je met die dagen daadwerkelijk gaat doen?

Dat hou je voor jezelf.

Want je wilt het koste wat het kost voorkomen dat men daarachter komt.

 

In het rapport van WOinactie staan de nodige staaltjes van leaveism.

Het ergst daarvan is volgens Aukje Nauta, Bijzonder Hoogleraar aan de Universiteit Leiden, misschien nog wel ouderschapsverlof-isme.

Een werknemer schrijft: “De enige uitweg die ik zie om mijn werkdruk te verlichten, is om ouderschapsverlof aan te vragen.”

Een ander heeft dat al gedaan.

Hij schrijft dat hij ouderschapsverlof heeft opgenomen om zijn taken te kunnen vervullen.

Dus niet om die 8 uur per week met zijn kinderen door te brengen.

 

Overigens blijkt uit het rapport van WOinactie dat werkenden in het Wetenschappelijk Onderwijs gemiddeld 36% van hun reguliere contractomvang extra werken.

Dat is zo’n 12 tot 15 uur per week.

Zie die maar eens bij elkaar te sprokkelen als je al fulltime werkt.

 

Kenbaar maken dat je je werk niet afkrijgt in werktijd vraagt lef.

Zeker als je niet sterk in je schoenen staat en je ervoor schaamt dat je jouw werk niet afkrijgt.

Of bang bent om je positie en status te verliezen.

Dan houd je een te grote werklast algauw liever voor jezelf.

Neem je jouw werk mee naar huis om het daar af te maken.

En lukt dat je niet?

Dan neem je maar een paar dagen vrij.

Liever dat, dan je onvermogen kenbaar maken in een gesprek met je baas.

 

En werk je niet fulltime, maar parttime?

Het is een valkuil om je werk uit te laten dijen in jouw vrije tijd.

Zeker als je makkelijk kunt uitwijken naar privé tijd.

Met als gevolg dat je fulltime met je werk bezig bent, maar zonder dat je als fulltime kracht beloond wordt.

 

 

 

Zou je wel ander werk willen?

Vooral ook omwille van de overwerkcultuur in jouw organisatie? 

Maar weet je niet wat je op de arbeidsmarkt te bieden hebt?

Wat voor werk je zou willen doen en wat voor organisatie wél bij jou past?

Neem gerust contact met me op.

Graag maak ik tijd voor je vrij om jouw vragen te beantwoorden.